środa, 3 grudnia 2014

8 miesięcy - fotorelacja !

910g Szczęścia 


Córeczka Tatusia

Pierwsze karmienie butlą
Tyle problemów mam na głowie!


Pierwsze ubranko



Pierwszy dzień w domku :)

Pulchnieję, nabieram ciałka :)





 Księżniczka obecnie :) 


poniedziałek, 1 grudnia 2014

Jestem zła matką.

Tak, jestem złą matką.

Karmiłam piersią tylko trzy miesiące.Me szanowne dziecię nie potrafiło pić prosto z cycka. Zasmakowało w butli i łatwości picia z niej. To było dla nas nie do przeskoczenia (mimo wielu wizyt u licznych "doradców" laktacyjnych). Pokarm zanikł, a ja? Odetchnęłam z ulgą, że nie muszę katować moich biednych piersi żeby wycisnąć jeszcze kilka kropel. Wiem, wiem mleko matki jest najlepsze, ale ja cenię sobie bardzo mleko modyfikowane. I nie planuję ulegać jakiemuś choremu terrorowi laktacyjnemu. Co to to nie!

Jestem złą matką, przyznaję to bez bicia - dlatego też, że moja córka jada słoiczki ( teraz już coraz rzadziej, ale jednak!) i płacze ( tak , pozwalam na to ,bo uważam że ma do tego prawo i nic jej się nie stanie kiedy trochę popłacze - oczywiście mówimy o przypadkach kiedy L jest najedzona, przebrana, chociaż z kupskiem mogłaby i leżeć cały dzień). Jestem zła dlatego też ,że czasami moje dziecko usypia z kałem w pampersie, posiada smoka , którego zawzięcie i z namiętnością używa, jak i dlatego że nie wariuję, kiedy puści na siebie pawia  ( nie kąpię, nie odkażam - ba! czasem nawet trochę zajmie mi czasu zanim ją przebiorę )!
 A jakaż ze mnie matka, skoro nie wyparzam już butelek ( nie robię tego od 4 miesiąca jej życia) , a często zamiast dzierżyć w rączce grzechotkę , moja córka trzyma w garści psi ogon , który próbuje wepchnąć do jednozębnej paszczy?

Co więcej, nie trzęsę się nad swoim dzieckiem i nie zapominam o sobie. Jestem matką  ,ale mam czas dla siebie, bo moje dziecko nie przejęło kontroli nad moim życiem. Nie zapomniałam o sobie i często mam dość mojego nieidealnego dziecka. Często płaczemy, często się też śmiejemy - tak jak i moje dziecię - nie jestem idealna, nawet nie próbuję do tego dążyć.

Mimo, że taka zła matka ze mnie to kocham swoje dziecko najbardziej na świecie i pozwalam jej być dzieckiem, czasem upaćkanym w bliżej nieokreślonej substancji, czasem grymaszącym. Pomimo wszystkiego wiem ,że mam naprawdę szczęśliwe i zdrowe dziecko.





Przepraszam wszystkie idealne mamy za bycie taką do dupy , ale kocham to jaka jestem, jak wygląda moje macierzyństwo i cieszę się, że ktoś może się powytrząsać jaka jestem zła, okrutna i wyrachowana.

Na zdrowie!
Może czasem warto być i kobietą i matką?

niedziela, 23 listopada 2014

Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak! :)




Taaaak!

Jeeeest! Mamy GO!

Wyczekiwany. Pierwszy! Z wielkim pierdyknięciem!

Na TATOWE imieniny ( czyli dwa dni temu ).  Córeczka tatusia, cholerka!



Ogłaszam oficjalnie, wszem i wobec , że moja córeczka jest posiadaczką pierwszego zęba :)












Matka fiksuje i pęka z dumy :)

środa, 29 października 2014

To już jest koniec.



Temat wcześniactwa uznajmy za zakończony. Nie roztrząsajmy tego już dłużej. Było minęło, miejmy nadzieję że nie wróci. Trzeba iść dalej z tym co dał Nam los.


Wcześniactwo...
Został nam po nim brzydki wpis w "papierach" i nieco mniejszy rozmiar. I wspomnienia. smutne i także te radosne.
Przecież gdyby nie to...nie mielibyśmy Naszej małej Smerfetki.




Ale przecież to dziewczynka. To nawet dobrze, że będzie (a może i nie będzie?) drobna :)











niedziela, 31 sierpnia 2014

Matczyne oszczędności.




Moja córka czerpie dziką przyjemność z obrzygiwania mnie. Żadne perfumy nie przebiją woni przetrawionego mleka. A więc, po co ich używać?


Ta oszczędność na perfumach. 

Zalety bycia matką, w mordę go jeża. 

poniedziałek, 18 sierpnia 2014

Mój mąż król obciachu.



Jesteśmy w Leroy Merlin, nagle mój ślubny drze się:
"Kochanie, a co z tym lubrykantem?!"
Ludzie patrzą na mnie jak na kosmitkę.


Chodziło mu o lambrekin.

Nie, nie używamy lubrykantów. :)

niedziela, 13 lipca 2014

Pamiętam i nie zapomnę!

Pamiętam dzień, w którym wyciągnięto ją z inkubatora. Pamiętam swój strach kiedy zauważyłam ,że nie ma jej w "JEJ" inkubatorze.

Pamiętam też swoją radość, kiedy zobaczyłam ją owiniętą jak babuleńkę w szpitalne prześcieradła. Miała wtedy 1610 gram.


Ponad kilogram miłości. Bezinteresownej, najpiękniejszej miłości.

Pamiętam pierwsze kangurowanie, zmianę pampersa , trzęsące się ręce. Pamiętam wszystko. 

Dzisiaj te wydarzenia są tak odległe. A jednak minęły dopiero dwa miesiące od kiedy Maleńka jet w domu.

Dzisiaj Nasze Szczęście waży 4220 g. Jest taka duża! 

Nienawidzę kiedy ktoś mówi "Jaka ona maleńka!" ! Ona jest już duża, największa i najsilniejsza! 

Jest NASZA, dlatego taka jest ! 

57 dni.

Tyle czasu moje maleństwo spędziło w szpitalu. Tyle czasu nie mieliśmy jej przy sobie.
Jeździliśmy dwa razy dziennie żeby tylko móc spędzić z nią trochę czasu. Żeby pogłaskać, poopowiadać , w końcu przytulić czy dostawić do piersi.
Nie było łatwo. Zgrywałam twardzielkę w szpitalu. W domu płakałam jak mała, bezradna dziewczynka. Widok maleńkiego ciałka podłączonego pod kabelki jest okropny, ale kiedy słyszysz płacz swojego maleństwa , bo właśnie zakładają nowe wkłucie..to jest najokropniejsza rzecz w Twoim życiu. Przeraźliwy krzyk Twojego dziecka i ta bezradność, bo chciałabyś jej jakoś ulżyć, leżeć tam za nią. Niech kłują, niech męczą , ale Ciebie.
Nie wierzyłam kiedy mówili ,że poznaje się płacz swojego dziecka. Wierz mi, poznaje się. W szpitalu czekając na korytarzu , wiedziałam kiedy MOJE dziecko płacze. Wiedziałam i bolało mnie serce. Czułam się jakby ktoś torturował. Chciałam jej pomóc, ale nie mogłam. To największa tortura dla matki. Codziennie bałam się jadąc do niej. Bałam czy jeszcze tam będzie.

Przez ten czas wydarzyło się tak wiele. Chudła, dopadła ją infekcja, miała przetaczaną krew, podejrzewano martwicze zapalenie jelit. 
Szczęśliwym zrządzeniem losu ominęły Nas wszystkie poważniejsze wcześniacze przypadłości. Dla Mam dzieci urodzonych o czasie to co piszę wydaje się być jakimś koszmarem. Faktycznie, było. Aczkolwiek mniejszym niż tragedie ludzi ,które oglądaliśmy codziennie. Na oddziale toczy się codzienna walka o życie tych małych istot.

I wiecie? Uważam ,że mamy cholerne szczęście. Że akurat Lillian urodziła się o 10 tygodni za wcześnie. Nie odbieram tego już jako karę. Nasza Córka pokazała jak silna jest i jak bardzo chce żyć.
Jest zdrowa. Jest normalna. Je sama, sama też oddycha. Reszta się nie liczy. 
Moje dziecko jest najbardziej oczekiwanym cudem , które Nas spotkało. Które zbliżyło Nas tak ,że już nic nigdy nie rozdzieli. 


Jeśli pokonamy to , pokonamy wszystko.    

środa, 25 czerwca 2014

Moja córka.

Wyobraź sobie jak wygląda noworodek... Maleńki, prawda? Taki kruchy...
Wyobraź sobie ,że guzik wiesz. Że noworodek przy Twoim dziecku jest olbrzymem.

Twoje dziecko ma 33 centymetry i waży niecały kilogram.


Weź do ręki kilogramowe opakowanie cukru...

Tyle ważyła moja córka w dniu swoich narodzin. Oczywiście dolicz jeszcze pampersa w rozmiarze ZERO.

sobota, 14 czerwca 2014

Pierwsza wizyta na oddziale.


Nie miałam czasu na odpoczynek. Na zregenerowanie sił.
Czekałam kiedy tylko pozwolą mi wstać. Kiedy będę mogła zobaczyć moją córkę.
Każda minuta trwała za długo. Kiedy pojawiła się studentka,która miała mnie umyć - zaczęłam błagania żeby pomogła mi już wstać. Żebym mogła tylko zobaczyć moje dziecko.
Dziewczyna, niewiele ode mnie starsza, wreszcie się zlitowała. Poszła zapytać oddziałową.
 Mogę wstać. Moje nogi jednak są zbyt słabe. Nie chcą utrzymywać ciężaru ciała. Udaję ,że jest wszystko dobrze, że nie boli. Że nie kręci mi się w głowie. Nic nie słyszę.
Przekonuję siebie, że jeśli teraz poddam się bólowi to później nie dam sobie z nim rady.
Nie mylę się.
Siadam na łóżku. Chwilę później wstaję ,aby podreptać z gołym tyłkiem po klaustrofobicznej salce.
Dostaję informację ,że dopiero zobaczę dziecko po obchodzie. Ta wiadomość totalnie mnie załamuje.
A jeśli do tego czasu coś się stanie?!
Staram się odpędzić czarne scenariusze. Katastroficzne myśli biorą nade mną górę. Pogrążam się w rozpaczy. Tak bardzo niezrozumiałej dla personelu.
W trakcie obchodu zostaję jeszcze bardziej "skopana". Nikt nie wie nawet czy moje dziecko żyje. Zresztą kogo to obchodzi? I zobaczę ją dopiero jak mnie przeniosą z sali pooperacyjnej. Nikt nie wie kiedy, bo przecież " nie jest tu Pani sama, są też inne pacjentki". Z tym tylko ,że te pacjentki mają dzieci donoszone. Mają swoje dzieci obok siebie.
Moje walczy "gdzieś" o życie.
Po kilku godzinach czekania zostaję wreszcie przeniesiona. Szybko kąpię się w oczekiwaniu na męża ,który ma być lada chwila. Wszystko mnie boli. Jak głupia rozczulam się nad pięknem szycia. Cieszę się,że mój rozpłatany brzuch ma "prosty" szew. Że nie będzie go wstyd pokazać.
To również pierwsze słowa ,które wypowiadam na widok mojego męża.
Teraz kiedy już jestem o krok od zobaczenia córki, czuję że nie jestem gotowa. Boję się tego co zobaczę. Tego ,że nie udźwignę widoku i słów lekarzy.
Pomimo mojego strachu schodzimy na dół... Będąc przed drzwiami Oddziału Patologii Noworodka chcę uciec. Na oddział wchodzi się przez Położniczą Izbę Przyjęć, na której siedzi masa ciężarnych kobiet. Zdaję sobie sprawę jaki ból sprawia mi ich widok. Jak bardzo nienawidzę ich i ich brzuchów. Jak bardzo nienawidzę siebie, za to że nawet tego nie potrafię zrobić. Nie potrafię donosić ciąży. Ledwo zaczęło być widać moją ciążę, a już się skończyła. Pozbawiono mnie mojego szczęścia i nadziei. Mojej córeczki, która jeszcze dobę wcześniej tak cudownie kopała. Byłam pusta i wypatroszona.
Wreszcie wchodzimy na oddział. Nogi mi się trzęsą, boję się i chce mi się płakać. Podświadomie wiem ,że nie mogę. Bo ona to poczuje, bo muszę dać jej siłę. Ja i mój mąż. Musimy być dla niej silni.
Wchodzimy na salę z inkubatorami. Mąż prowadzi mnie w stronę naszego dziecka. Nieśmiało zaglądam przez szybę.
Widzę malutkie ciałko. Moją córkę. Wiem ,że nie mogę się przyzwyczajać.
Wychodzę stamtąd z myślą ,że już nigdy więcej tu nie wrócę. Że moja córka nie ma szans. Że nie przeżyje.

środa, 11 czerwca 2014

Dziecko niedonoszone.

Mam 21 lat i 3 kwietnia tego roku mój świat legł w gruzach.
Musiałam urodzić. W 30 tygodniu ciąży.
Nic nie zapowiadało nieszczęścia. Ciąża jak ciąża. Na początku wymioty, potem bóle głowy. Trzeci trymestr powitał mnie opuchlizną. Czułam się źle fizycznie,  psychicznie byłam wniebowzięta.
Byliśmy szczęściarzami!  Przecież ludzie starają się latami o dziecko, Nam udało się za pierwszym razem.

Wszystko wydarzyło się tak szybko...
Puchnięcie, ciśnienie, szpital...Diagnoza jak wyrok. Moje dziecko zatrzymało się wagą na 25 tygodniu.
Jest maleńkie. Za maleńkie by żyć - myślę.

Po perypetiach szpitalnych i transporcie do Szpitala Bielańskiego zostałam położona na sali porodowej.
Co chwilę ktoś pytał "jak skurcze"?! Cholera jasna, jakie skurcze?! Nie miałam skurczy. Ani jednego.
Mąż wyszedł co zjeść. I wtedy podjęto decyzję o natychmiastowym rozwiązaniu mojej ciąży. Nie byłam gotowa. Nie chciałam.
Pytałam czy możemy poczekać na mojego O? Nie mogliśmy.
Nie mogłam zadzwonić, powiedzieć mu żeby się nie martwił. Że bardzo go kocham. Że bardzo go potrzebuję.
Cała ta sytuacja mnie bawiła. Po co ta szopka z wózkiem inwalidzkim? Przecież mogę pójść. Przecież nic mi nie jest.
Nie docierały do mnie słowa lekarzy. Że jeśli nie zrobią mi "cesarki" teraz - umrę i ja i moje dziecko. Przecież czułam się wyśmienicie. Byłam tylko trochę niewyspana.
Sala operacyjna była taka zimna. Trzęsłam się z zimna. Ze strachu. Podpisałam zgody na wypadek mojej śmierci i śmierci dziecka.
Przy znieczuleniu zasłabłam. Długo nie chciało zadziałać. Kiedy mnie rozcinali zaczęłam krzyczeć z bólu.Wszystko czułam. Dlaczego?!
Gapiłam się bezmyślnie jak czterech lekarzy grzebie mi w brzuchu. Czemu było ich aż tylu?! Rozejrzawszy się po sali zobaczyłam ,że jest pełna ludzi. Lekarze, anestezjolodzy, neonatolodzy, pielęgniarki, studenci. Patrzyłam z nadzieją czy jest tam mój mąż. Nie było.
Usłyszałam nagle "to dziewczynka". Nie było gratulacji. Nie pokazano mi mojego dziecka.
Od razu zabrano ją na stół po lewej stronie mojej głowy.
Widziałam maleńki czarny łepek. Modliłam się żeby zaczęła płakać. Wiedziałam ,że jeśli zacznie to wszystko się ułoży. To będzie wszystko dobrze. I zaczęła.
Nie potrafiłam wtedy płakać. Teraz już potrafię. Te wszystkie wspomnienia wracają do mnie z ogromną siłą. Teraz już mogę płakać. Właśnie to robię.
Nic więcej nie pamiętam.
Obudziłam się na sali pooperacyjnej. Trzęsłam z zimna. Chwilę później wpuszczono O. Nie pamiętam co mówił. Musiał szybko wyjść. Zostałam sama.
Zasnęłam.
Kiedy się obudziłam , zaczęłam błagać pielęgniarki żeby sprawdziły co z moim dzieckiem. Czy żyje. Jakie ma szanse? 
Na odczepnego rzuciły,że lekarz prowadzący moją córkę został poinformowany i na pewno do mnie przyjdzie.

Czekałam całą noc. Nie przyszedł.
Tej nocy rodziły cztery kobiety. Siłami natury. Dzieci donoszone. Tak bardzo krzyczały. Zaraz potem słychać było krzyk ich dzieci.

Zdałam sobie sprawę ,że ja tego nie doświadczę. Że moje dziecko zostało mi wyrwane.
To była najgorsza noc mojego życia. Jedna z wielu.